'Strijd van klokkenluider Oude Nijhuis niet vergeefs'
Eén jaar na de dood van klokkenluider Ben Oude Nijhuis, krijgt zijn dementerende vrouw Sjaan goede zorg. ,,De strijd van mijn vader is niet voor niks geweest. Was dat maar overal zo'', zegt zijn dochter Yvonne.
Heel soms wordt Yvonne herkend in haar viswinkel in Zoetermeer. ,,Jij bent toch de dochter van...'', klinkt het dan. De Haagse is niet zo happig op aandacht en wil beslist niet op de foto, maar als het wordt gevraagd kan ze niet anders dan glimlachen. Die koppige oude man, die vorig jaar op de barricade sprong voor betere zorg voor zijn vrouw, die nog amper sliep van opwinding én het in de media opnam tegen staatssecretaris Van Rijn, ja, dat was haar vader.
Er is een jaar verstreken. Een jaar waarin Yvonne nog elke dag rond etenstijd een belletje van haar vader verwacht. ,,Dag meid, hebbie een drukke dag gehad'', vroeg hij dan. Om haar vervolgens op de hoogte te brengen van de gezondheid van haar moeder Sjaan, die hij twee, soms drie keer per dag bezocht. Toen nog licht dementerend, maar inmiddels een schim van wie ze was, vertelt Yvonne.
Haar moeder zit sinds kort in een rolstoel, moet uit bed getild worden en heeft overal pijn. ,,Ze herkent mij nog wel, maar een gesprek kunnen we niet meer voeren. Laatst vroeg ze: 'Ga je nog naar papa vandaag?' Ik ben blij dat mijn vader dit niet hoeft mee te maken.''
Betere zorg
De zorg van haar moeder in het Haagse verpleeghuis WZH is in het afgelopen jaar verbeterd. ,,Ze ziet er keurig verzorgd uit, haar haren altijd in een permanentje, en ze krijgt haar medicatie op tijd. Als ze die niet wil innemen, blijft het personeel er net zo lang bij staan tot dit gebeurt. Ik word constant op de hoogte gehouden: van een griepje tot een aanpassing aan haar rolstoel. Alles wordt gemeld'', stelt Yvonne vast.
Zelf controleert ze elke week de kledingkast om te zien of haar moeder schone kleren aan heeft, een gewoonte die er is ingeslopen sinds haar vader ontdekte dat de verzorging te wensen overliet. De gedachte dat haar moeder een voorkeursbehandeling krijgt, schiet weleens door haar hoofd. ,,De strijd van mijn vader is niet voor niets geweest. Was dat maar overal zo. Je kunt Facebook nog niet openen of je ziet al een triest verhaal voorbij komen over de zorg voor iemands vader of moeder.''
Geen geld
Uit onderzoek van vakbond FNV blijkt dat de werkomstandigheden onder zorgpersoneel in het afgelopen jaar alleen maar zijn verslechterd. Dat verbaast Yvonne niet. Ondanks de goede verzorging van haar moeder, merkt ze de druk onder het personeel. ,,Ze zijn met te weinig. Er schijnt geen geld te zijn. Als een medewerker iemand 's ochtends uit bed tilt, zitten er intussen al een paar bewoners alleen in de huiskamer, zonder toezicht. Zij kunnen zich nu eenmaal niet in tweeën splitsen.''
Oude Nijhuis zou dit jaar 60 jaar getrouwd zou zijn met zijn Sjaan. Zij was het, voor wie hij op de bres sprong. Talloze brieven had hij in voorgaande jaren al naar de Tweede Kamer gestuurd, maar hij werd pas gehoord toen hij samen met zijn maatje Joop van Rijn - de vader van de staatssecretaris - een boekje opendeed over de falende zorg van hun vrouwen in het Haagse verpleeghuis.
Er was een chronisch tekort aan personeel, waardoor de bewoners soms urenlang alleen op de afdeling zaten. Sjaan was zelfs - door gebrek aan toezicht - een keer geslagen door een medebewoner. Haar medicatie vond Oude Nijhuis terug in de asbak of haar broekzak. Geen medewerker die er op lette.
Nationale held
Oude Nijhuis gaf hierna zo veel interviews, dat 'hij van voren niet meer wist, dat hij van achteren leefde', herinnert zijn dochter zich. Laatst zag Yvonne de beelden terug op tv, waar haar vader het opneemt tegen Van Rijn. Het ging toch ook om zijn moeder? ,,Wat deed-ie het goed hè?'', zei ze tegen haar man. Haar vader werd een nationale held.
En veertien dagen later stierf hij. ,,Ik denk wel eens: hij is in twee weken zo druk bezig geweest, zou hem dat te veel zijn geworden? De huisarts heeft me daar nooit een duidelijk antwoord op kunnen geven. Tja, hij had twee tia's gehad, dan is stress natuurlijk nooit bevorderlijk. Aan de andere kant vond hij al die aandacht geweldig. Hij werd eindelijk gehoord.''
Dinsdag, op zijn sterfdag, werkt ze gewoon zoals altijd in de viskraam. ,,Maar ik weet dat de gedachte aan hem me zal overvallen. De tranen komen vanzelf.''
Door: Hanneke Van Houwelingen/ ad.nl/ ©